Van Antwerpen/Rotterdam naar Duitsland : zoek de 11 verschillen.

Alhoewel het soms lijkt alsof we pas enkele weken terug aan het repeteren waren in Hof Ter Lo, hebben we vorige week afscheid genomen van Toots, Sharon & Paul en Andy, alsook van de dansers van Let’s Go Urban en de figuranten van Fine Fleur.  We hebben uiteindelijk weinig tijd gehad om hen te missen : op donderdag zijn Roxette, John, de Katona Twins, Robert & de band naar Hamburg gereisd, alwaar we ’s avonds een verbroederingsdiner hadden met de nieuwkomers op de tour : Glenn & Martyn van Heaven 17, Alan Parsons & PJ Olson, en Christina Stürmer.  Op vrijdagochtend zijn orkest en koor aan een (té) lange rit vanuit Gent en Antwerpen naar Hamburg begonnen, om bij aankomst meteen op het podium te gaan zitten en op 2 uur tijd 11 nieuwe nummers te repeteren.  Gelukkig was alles al goed voorbereid op eerdere repetities, maar het was ongetwijfeld een bijzonder vermoeiende dag, eergisteren.  En als slotstuk van die lange dag hebben we dan ook nog de première van de Duitse show, met toch bijna de helft nieuw repertoire en flink minder ‘toeters en bellen’ : geen vuur noch toortsen bij de opening, geen fluo-confetti noch ‘spoken’ bij Sharon, geen zilveren slingers bij OMD, geen neerdwarrelende hartjes bij It Must Have Been Love …

Maar de nieuwe artiesten hebben zich bijna moeiteloos ingepast in de show, en ook de 2 nieuwe klassieke stukken vallen in de smaak : aangezien we dit jaar naast Haendel ook Hayden vieren, speelt het orkest het 4e deel uit de 88e symfonie van Joseph Hayden (in de plaats van de Hongaarse dans nr. 5), en een stuk uit Le Carnaval Romain van Berlioz ter vervanging van Suite To Dance bij het begin van het 2e deel.

Vrijdag dus een (gewoon) goede show, en gisteren zaterdag, met een nog iets voller huis, een bijzonder aangename show : alle artiesten voelden zich nog beter op hun gemak (zowat allemaal gaven nà de première toe toch wat zenuwachtig geweest te zijn – op de persconferentie op zaterdagmiddag gaf Christina  – een jonge Oostenrijkse zangeres die tot nu toe vooral in de grotere clubs speelt – toe dat ze letterlijk stond te beven bij haar eerste opkomst) – en ook het publiek had er meteen héél véél zin in : je voelt dat meteen aan het applaus nà de opening – het leek me beduidend enthousiaster dan de dag ervoor.  Uiteraard zijn er de gebruikelijke kleine bijsturingen in de presentatie en de diverse wissels, én we hebben zelfs een mini-repetitie met Alan Parsons gehad op zaterdagnamiddag, maar alles zat van bij de aanvang goed, en iedereen kijkt ernaar uit om dit nog 18 keer te herdoen.

We zijn op dit moment trouwens onderweg van Hamburg naar Berlijn, waar we wellicht de enige show gaan hebben met minder publiek dan vorig jaar : bijna onbegrijpelijk, want overal elders doen we beduidend beter (in Hamburg meer dan 1.400 mensen meer dan vorig jaar), maar met de komst van de 02-World in Berlijn stoppen zowat àlle wereldartiesten in die stad, en is het aanbod dus wat groter dan de vraag.  Het plan is om volgend jaar zeker weer een persconferentie in Berlijn te organiseren, net als vorig jaar.

Gisteren nog via de gsm van Carl (die presentator was op Golden Years in Antwerpen) gesproken met Graham Gouldman van 10cc, die vorig jaar op de Duitse affiche stonden.

Nog 2 kleine muzikale aanpassingen staan op het programma : het koor zingt nu bij de reprise van Music, én ik breng woensdag de bugel van Olivier (eerste trompet bij de pop-songs), zodat hij de muzikale plaats van Toots kan overnemen bij ‘If I Could’ : zonder de invulling van Toots klinkt het nu ineens toch té leeg.

J